Kickboxing jest bardzo młodą dyscypliną - zaczął się rozwijać w Stanach Zjednoczonych, w latach 70. ubiegłego stulecia. Inne, podobne formuły walki, mimo że nieraz uważane za odmiany kickboxingu, w rzeczywistości powstały wcześniej. Wbrew temu co mogłaby sugerować nazwa, kickboxing nie jest po prostu odmianą boksu. To młodzi karatecy zaczęli poszukiwać nowej formuły walki, gdyż w karate zabronione było wykonywanie ciosów z całą siłą. W ten sposób do tradycyjnych ciosów karate dodano techniki bokserskie, a że sport ten pozwalał na silne uderzenia, powstała potrzeba wprowadzenia ochraniaczy. Później tradycyjną matę do karate zastąpił bokserski ring. Dlatego kickboxing bywa nazywany amerykańskim karate lub full-contact karate .
Istnieje jednak również japoński nurt rozwoju kickboxingu, który miał na celu odróżnienie go od boksu tajskiego. Boks tajski, czyli muay thai , jest obecnie również ringowym i dosyć popularnym sportem walki. Najprawdopodobniej wywodzi się z Tajlandii, a z całą pewnością tam najbardziej się rozwinął. Jeśli wierzyć źródłom archeologicznym - w XIII wieku. Początkowo był sztuką walki silnie zrytualizowaną i mającą znaczenie religijne. Dopiero w latach 30. XX wieku zaczęto używać rękawic bokserskich i wprowadzono elementy zachodnioeuropejskiego boksu. Mimo spopularyzowania muay thai na całym świecie, wiele tradycyjnych elementów długo przetrwało - np. zawodnicy przed walką wykonywali tradycyjny taniec (waikhru) przy tajskiej muzyce ludowej. Jeśli chodzi o technikę, muay thai jest walką rozgrywającą się w stójce, a nacisk kładziony jest na uderzenia łokciami i kolanami oraz niskie kopnięcia w udo przeciwnika. Charakterystyczna jest też walka z zwarciu (klinczu). Dozwolone są podcięcia, ale zabronione są rzuty, dźwignie i duszenie. Japoński nurt rozwoju kickboxingu był w zasadzie japońską wersją muay thai.
Inną podobną do kickboxingu czy muay thai formułą jest sanda lub sanshou . Sport ten wywodzi się z kolei z Chin i jest u nas mało znany. Jego nazwa w tłumaczeniu oznacza "wolną walkę". Techniki podobne są do tych stosowanych w kickboxingu, ale wzbogacone o szerokie wykorzystanie rzutów i zepchnięć z podestu. Dozwolone są też, podobnie jak w muay thai, kopnięcia kolanem. Niektóre rodzaje technik sanda przypominają judo czy zapasy - dozwolone są rzuty. Walki odbywają się w rękawicach i w ochraniaczach, na podeście. Zwyczaj ten wywodzi się z chińskiej tradycji walk na drewnianych platformach, które nie były ograniczane linami (w odróżnieniu od ringu bokserskiego), a wypadnięcie z platformy groziło śmiercią, gdyż w ziemię wbijano ostrzem do góry miecze lub włócznie.
W XIX wieku we Francji powstała sztuka walki nazwana savate . Początkowo był to system samoobrony ulicznej, a od początku duże znaczenie miały kopnięcia. Później do stosowanych technik dodano ciosy bokserskie i dlatego obecnie savate klasyfikowane jest nieraz jako rodzaj kickboxingu (chociaż de facto styl ten powstał sporo wcześniej).
Kolejną mało znaną, a podobną do kickboxingu sztuką walki jest boks birmański, zwany lethwei . Boks ten jest bardzo podobny do muay thai, jednak uważany za bardziej brutalny, ponadto dopuszczone są w nim uderzenia głową. Podczas walki nie stosuje się żadnych ochraniaczy. W dawniejszych czasach nie stosowano systemu punktowego i walka toczyła się dopóki jeden z zawodników już nie był w stanie walczyć dalej. To spowodowało, że w boksie birmańskim wyjątkowo dużą wagę przywiązuje się do technik obronnych i przyjmowania ciosów. Współcześnie próbowano nieco zmienić ten styl walki, aby stał się bardziej komercyjny, jednak mimo to skrajne techniki bokserów lethwei wykluczyły ich z możliwości brania udziału w zawodach profesjonalnych sportów walki.
To tylko niektóre z mało znanych formuł. Widać więc, jak powierzchowna jest ogólna wiedza na temat sportów walki. Przy zapisywaniu się do sekcji sportowej na treningi warto zatem przyjrzeć się uważnie różnym odmianom i technikom - może zamiast "głównego" stylu bardziej przypadnie nam do gustu mało zmiana odmiana?
