Hipokrates miał po części rację. Ocet jest dobrym konserwantem, zapobiega namnażaniu się bakterii, m.in. Escherichia coli i dlatego może chronić żywność przed psuciem. Nieznaczne dane pochodzące z badań na zwierzętach mówią o tym, że ocet działa bakteriobójczo także na organizm, ale nie potwierdzono naukowo, że u ludzi jest tak samo.

Jedyne większe badania potwierdzają pozytywne efekty po zastosowaniu octu jabłkowego u osób z cukrzycą typu II. Dzięki obecnemu w nim kwasowi octowemu poprawia się wrażliwość komórek na insulinę, czyli mechanizm, który jest upośledzony u osób z insulinoopornością i cukrzycą typu II. Badania pokazały, że spożywanie na czczo i przed snem dwóch łyżek octu jabłkowego, rozcieńczonego z wodą, obniża o 4 proc. glikemię, czyli stężenie glukozy we krwi.

Ocet jabłkowy, dzięki zawartości kwasu chlorogenowego, może obniżać poziom cholesterolu. Ale i w tym wypadku możemy się opierać tylko na badaniach na zwierzętach, które pokazują w mechanizmie biochemicznym, że kwas chlorogenowy zapobiega utlenianiu się złego cholesterolu LDL. Nie ma badań, że ten kwas u ludzi także obniża ten poziom, ale jako dodatek do zdrowej diety nam nie zaszkodzi. Tym bardziej że jest silnym przeciwutleniaczem, występującym także np. w zielonych owocach kawowca, karczochach, pokrzywie, yerba mate oraz w suszonych śliwkach, i są opinie, że pomaga schudnąć.

Podsumowując - nie można upatrywać w occie dużych właściwości zdrowotnych, bo jest to dodatek do przygotowywania mięs, sosów.

W eksperymentalnych metodach odchudzających jest polecany jako napój spalający tłuszcz. Czy ocet jabłkowy odchudza?

Nie, chyba że zastąpimy nim olej w sosie do sałatki. Jest niskokaloryczny, więc pomaga schudnąć. 100 gramów oleju, około pięciu łyżek, to prawie 900 kcal., tyle samo octu to tylko 50 kcal.

Kuracja odchudzająca z octem jabłkowym nie wyrządzi nam krzywdy. Pamiętajmy tylko o tym, że ocet musi być w odpowiednim rozcieńczeniu, żeby nie podrażniał błony śluzowej żołądka - polecana proporcja to łyżka octu na szklankę wody. Zaleca się wypijanie trzech szklanek dziennie przed głównymi posiłkami.

Osoby, które stosowały taką kurację, mówią, że dzięki niej zjadają mniejszy posiłek i mają po nim większe uczucie sytości, ale tak samo zadziała sama woda, która po prostu wypełni żołądek. Są badania, które pokazują, że po takiej 12-tygodniowej kuracji badani byli lżejsi o kilogram, czyli to nie jest spektakularny efekt.

Wbrew powszechnemu przekonaniu, ocet nie przyspiesza metabolizmu ani nie oczyszcza. Takie opinie podyktowane są rzekomą obecnością w nim błonnika czy raczej pektyn, które są frakcją błonnika.

Nie spodziewajmy się efektów po stosowaniu tylko octu. Może działać wspomagająco w chudnięciu, może nawet bardziej od strony psychologicznej, ale żeby zobaczyć efekty, trzeba całej gamy zmian w diecie, stylu życia.

Ocet ma niewiele składników odżywczych. Zawiera śladowe ilości żelaza, sodu oraz witaminy C.

Wyróżnia się natomiast wysoką zawartością potasu, bo ma go 53 mg/100 g. Można uznać to za atut, bo potas działa korzystnie na układ sercowo-naczyniowy i nadciśnienie.

Ocet jabłkowy nie jest polecany osobom, które mają chory żołądek, refluks żołądkowy i zapalenie błony śluzowej przełyku, bo podrażnia układ pokarmowy. Podobnie jak wypijanie octu nierozcieńczonego - za duża koncentracja może powodować nadżerki i rozwój choroby refluksowo-żołądkowej.

Musimy wybrać bardzo dojrzałe jabłka, bo w takich będzie odpowiednia ilość cukru.

Kroimy 1,5 kg jabłek - najlepiej różnych odmian, np. papierówek, antonówek. Następnie przekładamy do szklanego, szerokiego słoja i zalewamy 1,5 litra letniej wody wymieszanej z cukrem lub miodem. Naczynie odstawiamy w ciemne i niezbyt ciepłe miejsce. Po miesiącu, kiedy płyn będzie już kwaśny, a zamiast smaku drożdży wyczujemy smak jabłek - przelewamy płyn przez gazę do butelek. Żeby ocet nie spleśniał, słój i butelki powinny być wyparzone, a jabłka - niepryskane chemikaliami. Taki ocet domowy będzie bardziej bio niż ten kupiony w sklepie.